Drzewo i nachosy
„Napisz mi coś o drzewie…”
Drzewo. Stoi. // ogólnie nie chce mi się tego pisać //
Tak właściwie nie stoi, a rośnie.
Choć to czy rośnie też nie jest pewne,
bo drzewo jest stare. Rosnąć więc nie musi.
Tylko czy nie musi?
Kto to gada do drzewa, że nie musi już rosnąć?
Geny? Czy drzewa mają geny?
Ja tego nie wiem.
Skoro więc nie stoi i nie rośnie, to po prostu… tam…
jest.
Ale to bez sensu powiedzieć komuś obok Ciebie:
– Słuchaj, drzewo JEST.
To zupełnie tak jakby stwierdzić, że ten ktoś nie widzi, że ono tam jest.
– Nie czaje tego. – mówi do mnie, czemu tak stwierdzam. Bo on ze świata nauk duchowy wie aż za dużo o tym, czemu wszystko po prostu JEST. Rozmawiając jednak z kimś… „normalnym” możesz też nie powiedzieć nic, bo w tym miejscu stwierdzasz po prostu, że to oczywiste, że drzewo JEST. Dla tego „normalnego” człowieka znaczy to właśnie tyle, że JEST czyli tam stoi albo rośnie.
Milczysz więc i milczenie pozostaje. Nie ma dialogu. Bo po co mówić tym „normalnym” ludziom o sprawach oczywistych. Lepiej zjeść razem chipsy. Poza tym uświadamiasz sobie nagle, że za dużo o drzewie im nie opowiesz, bo JEST znaczy niewiele. W ich świecie rozmawia się raczej o …
… czymś innym, ale o czym… – tego w sumie też nie wiesz.
——
Za to gdy wejdziesz z nimi w temat chipsów, nagle okazuje się, że to ważne, czy jedzą chipsy zwykłe, pringlsy za dychę czy nachosy z Hiszpani, ale za to holenderskiej produkcji. O tych nachosach z Hiszpani, holenderskiej produkcji też w sumie za dużo nie wiedzą, bo nie ma czasu dowiedzieć się więcej, jest to więc po prostu zwykłe przypuszczenie – zarówno, że nachosy są z hiszpani jak i to, że holenderskiej produkcji. I tak to tutaj pozostaje. Świat taki i ludzie tacy.
Miało być o drzewie, ale skończyło się na chipsach, bo przy dumaniach o drzewie znikli wszyscy ludzi, Okazało się, że wracają dopiero jak zaczniesz znowu jeść z nimi chipsy.
Drzewo. Stoi. // ogólnie nie chce mi się tego pisać //
Tak właściwie nie stoi, a rośnie.
Choć to czy rośnie też nie jest pewne,
bo drzewo jest stare. Rosnąć więc nie musi.
Tylko czy nie musi?
Kto to gada do drzewa, że nie musi już rosnąć?
Geny? Czy drzewa mają geny?
Ja tego nie wiem.
Skoro więc nie stoi i nie rośnie, to po prostu… tam…
jest.
Ale to bez sensu powiedzieć komuś obok Ciebie:
– Słuchaj, drzewo JEST.
To zupełnie tak jakby stwierdzić, że ten ktoś nie widzi, że ono tam jest.
– Nie czaje tego. – mówi do mnie, czemu tak stwierdzam. Bo on ze świata nauk duchowy wie aż za dużo o tym, czemu wszystko po prostu JEST. Rozmawiając jednak z kimś… „normalnym” możesz też nie powiedzieć nic, bo w tym miejscu stwierdzasz po prostu, że to oczywiste, że drzewo JEST. Dla tego „normalnego” człowieka znaczy to właśnie tyle, że JEST czyli tam stoi albo rośnie.
Milczysz więc i milczenie pozostaje. Nie ma dialogu. Bo po co mówić tym „normalnym” ludziom o sprawach oczywistych. Lepiej zjeść razem chipsy. Poza tym uświadamiasz sobie nagle, że za dużo o drzewie im nie opowiesz, bo JEST znaczy niewiele. W ich świecie rozmawia się raczej o …
… czymś innym, ale o czym… – tego w sumie też nie wiesz.
——
Za to gdy wejdziesz z nimi w temat chipsów, nagle okazuje się, że to ważne, czy jedzą chipsy zwykłe, pringlsy za dychę czy nachosy z Hiszpani, ale za to holenderskiej produkcji. O tych nachosach z Hiszpani, holenderskiej produkcji też w sumie za dużo nie wiedzą, bo nie ma czasu dowiedzieć się więcej, jest to więc po prostu zwykłe przypuszczenie – zarówno, że nachosy są z hiszpani jak i to, że holenderskiej produkcji. I tak to tutaj pozostaje. Świat taki i ludzie tacy.
Miało być o drzewie, ale skończyło się na chipsach, bo przy dumaniach o drzewie znikli wszyscy ludzi, Okazało się, że wracają dopiero jak zaczniesz znowu jeść z nimi chipsy.